Για την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου έχω γράψει σε παλαιότερο άρθρο. Σήμερα αιθάνομαι την ανάγκη να γράψω δυο λόγια για τον ιερουργό της. Κι αυτό το πράττω αφού υπερνίκησα πολλούς ενδοιασμούς μου, φοβούμενος μη θιγεί η ταπεινοφροσύνη του σεβάσμιου γέροντα. Πρυτάνευσε όμως η ιδέα ότι τα φωτεινά παραδείγματα πρέπει να μην κρύβονται αλλά και η βεβαιότητα ότι τις σκέψεις αυτές συμμερίζονται όλοι οι συντοπίτες μας.

Όποιος τον γνωρίσει αιχμαλωτίζεται από το πρόσωπό του. Εκπέμπει καλωσύνη, πραότητα, καρτερικότητα, σεμνότητα, σοφία και, θαρρείς, ένα υπέρκοσμο φως. Και μόνο η ανάμνηση της μορφής του είναι αρκετή για να σε κάνει να αισθανθείς μια εσωτερική γαλήνη. Κάποιος Διονυσιώτης μου έχει εκμυστηρευθεί ότι η αρνητική άποψη που είχε για την  εκκλησία, πριν έλθει στον Διόνυσο, άλλαξε μόλις τον αντίκρισε και έκτοτε έγινε ένθερμος χριστιανός.

Το φιλανθρωπικό έργο που επιτελεί, συνεπικουρούμενος από ευλαβείς ενορίτες, είναι σημαντικό και ουσιαστικό. Η σύζυγός μου μου διηγόταν ότι την σταμάτησε στον δρόμο μια νέα μετανάστις. Με δάκρυα στα μάτια τής ζήτησε εργασία γιατί βρισκόταν σε δεινή οικονομική αλλά και οικογενειακή κατάσταση. Η άμεση αντίδρασή μου ήταν να πω στην γυναίκα μου ότι έπρεπε να την στείλει στον ιερέα μας για αρωγή και καθοδήγηση. Μου απάντησε ότι κι εκείνη έτσι ακριβώς σκέφθηκε. Όταν το είπε στην κοπέλλα, εκείνη της έδειξε ένα χαρτί με το όνομά και το τηλέφωνο του παπά μας, που ήδη κάποια άλλη συντροπίτισσα είχε προλάβει να της δώσει πριν από λίγο. Αναφέρω αυτό το μικρό περιστατικό για να καταδείξω ότι, στην συνείδηση όλων μας, ο ιερεύς μας έχει καταγραφεί ως καταφύγιο των κατατρεγμένων.